Foto: Linus Harms

Introductie

De schilderijen van Fred Pollack zijn doorgaans de uitkomst van een intuïtief schilderproces van formuleren en ontregelen. Tijdens dat proces betrekt hij zowel geometrische en antropomorfe vormen, als abstracte en figuratieve elementen op elkaar, binnen composities waarin kleur zich ondergeschikt weet aan zwart, grijs en wit. Doordat vormen en vlakken in veel gevallen aan de randen zijn afgesneden, wekken zijn composities de indruk deel uit te maken van een groter kosmisch bestel.

In de ongemakkelijke combinaties van ongelijkwaardige grootheden, die soms abstract lijken en dan weer voorstellingen doen vermoeden, vinden Pollacks schilderijen hun beeldende betekenis. Hoewel het in formeel opzicht aansluiting vindt bij de naoorlogse abstracte en neo-figuratieve kunst, lijkt zijn werk in het vervreemdende spel met duisternis en droom terug te grijpen op de traditie van het surrealisme.

Om de beschouwer niet te beïnvloeden geeft Pollack zijn schilderijen bijna nooit titels. "De kijker moet bij het verkennen van mijn composities dezelfde vrijheid voelen die ik bij het schilderen had", verklaart hij.

Tekst: Han Steenbruggen